Λίγα λόγια απο τον Δάσκαλο. (Απο τη συνέντευξη του στο 13ο Γυμνάσιο Ηρακλείου)

Γεννήθηκα το 1940. Είμαι από το Ηράκλειο, εδώ έχω γεννηθεί  και οι γονείς μου εδώ και τέλειωσα το δημοτικό. Στο δημοτικό είχα ήδη πάρει απόφαση τι θέλω να γίνω, ήθελα να γίνω γλύπτης, στη πορεία δεν μπορούσα να κάνω τον γλύπτη γιατί δεν υπήρχε η τέχνη αυτή για να μπορείς να ζήσεις, ακολούθησα τον πατέρα μου που ήταν οικοδόμος.

Η οικοδομή τότε ήταν πολύ βαριά δουλειά, δεν είναι όπως τώρα που υπάρχουν τα μέσα και μπορείς να βγάλεις τα υλικά πάνω στις οικοδομές, παλιότερα ήταν όλα με τον ώμο. Εγώ   προσπαθούσα να ξεφύγω να κάνω την πιο λεπτή δουλεία της οικοδομής, αυτή που είναι  πιο ξεκούραστη. Στα 18  μου είχα γίνει μάστορας στα πλακάκια, τότες τα πλακάκια ήταν να ντύσουμε ένα λουτρό μέσα στο σπίτι δηλ 2-3 μέρες ήταν η δουλεία του  οικοδόμου  και ήταν λίγοι αυτοί που βάζανε στα σπίτια μέσα πλακάκια.

 Συνέχισα να  κυνηγάω τη πιο λεπτή δουλειά και προσπαθούσα να δημιουργήσω δικές μου κατασκευές μέσα στη δουλειά μου και έκανα τζάκια, διακοσμήσεις  για να κοντοσημώσω   σ’ αυτό που με τραβούσε  δηλ όχι το ψηφιδωτό  αλλά στη καλλιτεχνία  δεν με γέμιζε αυτό το πράμα  πάλι που έκανα  και ασχολήθηκα με το ψηφιδωτό επειδή το υλικό που χρησιμοποιούσα   ήταν εύκολο να το βρω. Άρχισα και   ασχολήθηκα με αυτή τη δουλειά, δεν είχα κανένα να μου δείξει απλώς έβλεπα από τα βιβλία που βλέπετε και σεις και ξεκίνησα. Στη πορεία  γνώρισα, στη πορεία μιλάμε 40 χρονών, γνώρισα τον γλύπτη τον Μανόλη τον Τσομπανάκη, ο οποίο με παρακίνησε να δουλέψω  τη πέτρα που είναι  φυσικό υλικό και είναι  καλλίτερο από όλα.

        Και ξεκίνησα μετά το ψηφιδωτό σε πέτρα, τώρα είναι  22 χρόνια αφού είμαι 62 και προχωράω με αυτό, αυτό είναι το μεράκι μου. Αφού δεν μπορούσα να γίνω γλύπτης βρήκα αυτό   το πράγμα, έκανα και ένα φίλο που είναι  μεγάλος γλύπτης τον Τσομπανάκη ,δούλεψα μαζί του στη γλυπτική και έκανα το κέφι μου, αυτό που είχα μικρός και συν το χρόνο συνεχίζω αυτό, αυτή την τέχνη, σταμάτησα  τώρα που είμαι μεγάλος την οικοδομή.

Δεν είχα κανένα να μου δείξει και ζορίστηκα παρά πολύ να δημιουργήσω όλα αυτά, να τα ανακαλύψω μόνος μου. Έκανα αυτή τη σχολή για να μπορέσουν να μάθουν τα παιδιά ανώδυνα, δηλ χωρίς να ταλαιπωρηθούνε όπως ταλαιπωρήθηκα εγώ, έρχονται μηχανικοί, γιατροί, ψυχολόγοι, μεγάλους ανθρώπους έχω ,δεν είναι ότι είναι μαθητές ,είναι  εργαστήριο, δεν είναι  σχολή να βαθμολογηθούνε και τέτοια πράγματα, μαθαίνουνε  την τέχνη έτσι για να μάθουν κάτι .

 Λοιπόν αυτό τώρα το έργο είναι  ισάξιο με ένα επαγγελματία, δεν έχει να ζηλέψει τίποτα  από ένα δικό μου.

Τους έχω πει, αυτός που θα προσέχει τρία χρόνια μπορεί και να με περάσει, δεν θα χρειασθεί να παλεύει τόσα χρόνια που παλεύω εγώ για να γίνει καλός.

   Τώρα το να δημιουργεί δικά του σχέδια και δικό του στιλ, να φαίνεται ότι είναι  δικό του είναι  μια άλλη ιστορία, αυτός μαθαίνει  εδώ πως γίνεται ένα  ψηφιδωτό, ένα καλό ψηφιδωτό, από εκεί και πέρα το πόσο μεγάλος θα γίνει και τι θέλει να κάνει στη ζωή του  είναι  δικό του πρόβλημα, την κατεύθυνση την παίρνει αυτός. Αλλά επειδή είναι  μεγάλοι άνθρωποι δεν έρχονται οι πιο πολλοί για να μάθουνε την τέχνη, έρχονται για κάνουν ένα έργο, να δουν πως   γίνεται ένα ψηφιδωτό, ορισμένοι τους αρέσει και συνεχίζουνε, ορισμένοι θέλουν να γίνουνε  επαγγελματίες, γιατί έρχονται και παιδιά εδώ που έχουνε περάσει, συντηρητές βυζαντινών αρχαιοτήτων που το μάθημα αυτό το έχουν ανάγκη  δηλ έχουνε σπουδάσει συντήρηση εικόνων στα βυζαντινά ψηφιδωτά  αλλά δεν έχουνε κάνει έργο ολόκληρο, δηλ στη σχολή που μαθαίνουν δεν μπορούνε να κάνουνε, διότι είναι  πολύ επώδυνο να κάνεις ένα ψηφιδωτό δηλ επώδυνο όχι να  το φτιάξεις, το να πεις ότι θα το κάνεις, γιατί το να κάνω ένα ψηφιδωτό πρέπει να αποφασίσουμε πρώτα από όλα, να βρούμε ένα σχέδιο καλό, να το διαβάσουμε, να ξέρουμε ότι μπορούμε να το κάνουμε και μετά πρέπει να πας να βρεις τις πέτρες και επειδή το πιο μεγάλο πρόβλημα για να βρεις τις πέτρες είναι  αυτό, δεν μπορεί ένα παιδί να τις βρει εύκολα.